Merapi

Hallo allemaal!!
De ervaring van vandaag willen we wel even met jullie delen. Verder zijn we niet zulke schrijvers, vandaar weinig berichtjes op onze blog tot nu toe.
Maar vannacht hebben we de Merapi vulkaan beklommen, we zijn gestart om 00.45 uur en we waren terug om 9.30 uur. Merapi is één van de meest actieve vulkanen in de wereld. Met een hoogte van 2911 m. We werden al gewaarschuwd dat het 4 uur naar boven ‘lopen’ was en 3,5 uur terug. Maar dat lopen mag je gerust klimmen en klauteren noemen. Gisteravond werden we om 22.00 uur opgehaald, nadat we een goede bodem hadden gelegd met een heerlijke pizza. Het was ongeveer 2 uur rijden naar de plek waar ons ‘avontuur’ begon. Na een kopje een thee kon de tocht dan beginnen. Er waren verschillende groepen die de vulkaan vannacht gingen beklimmen, zo vormden wij samen met nog 3 anderen een groepje, waarvan 2 mensen het na een half uur niet meer zagen zitten en weer naar beneden zijn gelopen. Ook wisten wij niet waar we aan waren begonnen. We dachten dat het eerste half uur al zwaar was, maar het was nog niks vergeleken met wat ons nog te wachten stond. Aangezien het eerste stuk alleen nog maar verharde weg was. Daarna kwam het echte werk. Smalle zandpaden, waarbij je beter maar niet naast je kon kijken, in verband met een afgrond, konden we nog net zien met ons lampje in het donker waar we liepen/klauterden. Deze smalle paden was vooral veel zand waardoor we steeds weggleden en maar boom voor boom naar boven zijn gekomen. Na 2,5 uur naar boven te zijn gekropen konden we eindelijk eens een ‘lange’ rust nemen. Onze gids heeft hier een heerlijk vuurtje gemaakt, want het was op die hoogte met veel wind, behoorlijk koud, maar we konden ons mooi verschuilen achter een rots. Met nog 1,5 uur in het vooruitzicht naar de top, verlieten we het heerlijk warme vuurtje. Vanaf hier veranderde het zand in rotsen en stenen. Ook hadden we geen bomen meer om aan vast te klampen. Dus moesten we de berg en rotsen gebruiken om naar boven te komen. Je moest goed kijken waar je je voeten neer zette, want de meeste stenen lagen los en gleed je alsnog weg. Met de top in ons zicht zagen we de zon al langzaam opkomen. Wat een prachtig uitzicht, ook zoiets moois hadden we beiden nog nooit gezien. Eenmaal aangekomen bij de top, zagen we de prachtige zon opkomen. Dit vergat even onze ellendige tocht omhoog, maar toen onze gids weer aankwam zetten dat we weer naar beneden gingen, wisten we wat ons te wachten stond. De volgende helse tocht, maar we moesten doorzetten. Het eerste stuk tussen de rotsen kon je je gemakkelijk naar beneden laten glijden. Eenmaal daar, eerst de kilo’s zand en steentjes even uit de schoenen kloppen om vervolgens weer door te kunnen gaan op het zandpad. Aangezien we de heen weg al steeds weggleden, was het naar beneden helemaal een glijbaan. Na vele malen de grond te hebben gekust was het einde eindelijk in zicht en waren we binnen de 3,5 uur terug! Nog nooit zo zwart en vies geweest!! Maar missie volbracht! Beneden stond er een heerlijk ontbijtje voor ons klaar, banana pancake! De terugweg in de auto vielen we als een blok in slaap!!!